vakantie
Vakantie
Hehe eindelijk is het dan zover: het vakantiegevoel. Na alle stress van ons eerste gedeelte van de reis worden we nu dan toch beloond. Het vakantiegevoel is nu goed tot ons doorgedrongen en alle puzzelstukjes vallen op hun plek. Hippo is blij (ondanks versleten banden e.d.) en houdt zich goed.
Na onze stapavond in Nairobie zijn we doorgereden naar Nakuru National Park. Het was lekker kort rijden en bij aankomst stonden de apen al bij de ingang te springen. Lance was bezig tickets te regelen en ik had wel zin in een broodje. Ik was net wat beleg aan het pakken toen ineens, zoef, zoef er iets gebeurde om me heen. Huh? Wat was er gebeurt? Shit, mijn broodje is weg. Die verdomde apen ook, zitten ze met een MIJN broodje in de hand mij gewoon uit te lachen vanuit de boom. Goed opletten dus!
Lance komt terug met de tickets van 75 euro (!!) per persoon voor 24 uur park. Het was lekker weer en we hebben veel dieren gezien (nijlpaard, giraffe, neushoorn e.d.) maar geen leeuwen die er wel horen te zijn (Lance balen…) Na in het park te hebben geslapen deden we de volgende dag nog een rondje om de leeuwen te zien. Misschien hebben we ze in de verte wel gezien maar dat was toch niet echt, dus wachten op serengetti en ngorongoro.
We zijn doorgereden naar een soort relax park waar we van medereizigers al positieve verhalen hadden gehoord. We kwamen in de middag aan en konden lekker liggen bij het zwembad. Het was echt een prettig park en het bleek dat zelfs Bill Gates hier overnacht had. In de avond komen we na het eten de eigenaar Raj tegen. Een Indiër met lang haar wat aan de zijkant kaalgeschoren is. Hij vertelde ons het een en ander hoe zijn familie hier gekomen is en de business die ze hier allemaal hebben. Ondertussen moest hij even weg om een jointje te roken en om over zijn citroenboompje te urineren wat volgens hem heel goed was voor het boompje… Daarna stelde hij ons voor aan zijn nieuwe vriendin van 18 (wat ik zelf betwijfelde, eerder 16) terwijl hijzelf 56 was. Maar ja moet kunnen. Nu moesten wij toch ook wel een keer naar de wc en Raj vond echt dat wij over zijn citroenboom moesten plassen. Zo gezegd zo gedaan. Maar nu moest hij toch even vertellen over Bill Gates. Nou dat was natuurlijk heel wat: Twee weken van te voren kwam er een team van Bill om de boel te checken. Nu dit goed was gekeurd wilden ze voor twee dagen het hele complex afhuren. Als er andere gasten waren wilden ze die alles vergoeden en eventuele vliegtickets betalen. Op de dag zelf kwam hij met in totaal 24 man om zich heen aan bij Raj en verdween direct naar zijn kamer. Wat Raj nogal jammer vond want hij had graag met Bill een biertje gedronken. En ik zag dat al helemaal voor me: He Bill dit is mijn minderjarige vriendin en we gaan even een jointje roken. En als je het niet erg vind Bill wil je dan ook even over mijn Lemontree plassen, als je toch moet? Haha verstandige kerel die Bill Gates…
Hup volgende dag door naar Uganda. Er zijn twee wegen en ja hoor wij hebben natuurlijk weer de extreem moeilijke weg gevonden. Maar hij was wel mooi en hier had ik wel de indruk dat er echt weinig blanke mensen langskwamen. Dus de lokale bevolking vond het allemaal fantastisch en wij ook. Na de formaliteiten bij de grens werden we bijna uitgehuwelijkt aan een paar jongedames, dus snel weg hier!
We hebben overnacht bij Sippi Falls, een leuke waterval in een mooi gebergte. In de ochtend hebben we een mooie Tracking van anderhalf uur naar de watervallen gemaakt. Onze gids sprak goed Engels en wist ons veel te vertellen. Hij was een erg trotse man van 26 jaar. En het meest trots was hij over zijn besnijdenis. Zo’n besnijdenis is dus een heel ritueel. Een week van tevoren werd je eerst weggestuurd naar een bekende van de familie. Hij moest je voorbereiden op de besnijdenis. Wat ik ervan begreep is dat bij de voorbereiding ook hoort dat je al flink vaak op de penis wordt geslagen zodat je aan de pijn went. Op de grote dag ga je met een groep tegelijk onder het mes. Je gaat een kamer in en daar zijn dan twee mannen die het werkje gaan verrichten. Een trekt de voorhuid zover mogelijk naar voren en dan, Tjak, zo het scherpe mes erdoorheen. Tijdens dit proces sta je met de handen naar voren gericht en moet je de pijn verdragen. Hierna wordt je verbonden en heb je twee weken om bij te komen. Onze gids vond het fantastisch maar Lance en ik waren toch niet zo overtuigd.
Na onze tracking zijn we doorgereden naar Jinja. Hier begint vanuit Lake Victoria de witte Nijl. Echt een hele mooie omgeving waar je ook nog eens kan Raften en wild water kanoen. We hadden snel een bedrijf gevonden en voor twee overnachtingen en een dag raften moesten we 120 dollar betalen. Dit was acceptabel voor ons.
Nou het was de moeite waard! Wat was dat gaaf. Er waren goede stroomversnellingen en hele mooie stukken natuur. Lance en ik hadden geregeld dat we voorin konden zitten en dat is ook echt de mooiste plek. Bij de 2de stroom versnelling ging het zo hard tekeer dat de hele boot over de kop sloeg en wij er allemaal uit lagen. Gelukkig krijg je voor die tijd een uitgebreide briefing en oefen je ook nog het een en ander dus niemand was in paniek. Dit was echt een heerlijke dag en ik kon zelfs van een instructeur zijn kano lenen en nog een stukje kanoen en eskimoteren. (ja Joke hier wordt ook nog getraind….)
Hierna zijn we doorgegaan naar Bwindi National Park. Veel mensen zullen dit wel herkennen van de Gorilla Tracking. Dat was dan ook ons doel. Met geluk reden we tegen een Ranger aan en hij regelde direct voor ons dat we de volgende dag mee konden. Ik had nog wel een beetje gemengde gevoelens bij het geheel, zeker vanwege de prijs: 500 dollar. Gelukkig staat de koers euro-dollar erg gunstig dus dat scheelt ons al veel geld deze reis. In de ochtend gaan we dus op pad. Een guide en een ranger begeleiden ons. Drie Trackers zijn ons al voorgegaan om de positie van de Gorilla’s te bepalen. Ze zitten gelukkig dichtbij en na ongeveer anderhalf uur door dichte jungle geworsteld te hebben horen we de Trackers. We lopen naast een bosje en ineens begint er zo’n Gorilla gek te doen vanuit dat bosje. Nou die zijn dus echt groot! We komen bij een kleine open plek en daar beginnen twee jonge (5 en 13 jaar oud) Gorilla’s met elkaar te ravotten. Ze rollen zo langs ons heen en gaan dwars door het bos heen, als een stelletje gekken. Echt cool om te zien. De Rangers kunnen wel een beetje contact met ze maken om ze gerust te stellen. Uiteindelijk komt er ook een oude grote Zilverback tevoorschijn. Wat een machtig, groot, mooi beest. Je beseft dat ze in een oogwenk de kop van je romp kunnen rukken maar toch voel je dat ze heel vredelievend zijn. Dus je staat gewoon op 1 tot 2 meter afstand van zo’n gigant. Op een gegeven moment vinden ze het ook nog leuk om Lance z’n rugtas af te pakken en gaan er nieuwsgierig mee vandoor. Na een uitgebreid onderzoek laten ze het toch maar achter. Het uurtje is zo voorbij en daarna kunnen we nog even lekker terug lopen naar ons vertrekpunt.
Nog half beduusd rijden we naar ons volgende plekje: Lake Kunyony. Ook hierover hadden we goede verhalen gehoord en dat bleek wel te kloppen. Het meer lag erg mooi tussen de bergen, de lodges en tenten hadden fantastisch uitzicht. De volgende dag konden we kanoen in een uitgeholde boomstam en hebben we kunnen genieten van de natuur (erg mooie vogels.) Hier konden we 2 nachten blijven en vanmorgen zijn we vetrokken naar Rwanda.
Hier in Rwanda is het Memorial Day. Dit betekend dat ze de gruwelijke afslachting tussen de Hutu’s en Tutsi’s herdenken van de jaren negentig. Alle buitenlanders uit het westen vluchten het land uit. Wij gaan erin… Wel handig bij de grensovergang want er was niemand voor ons en het ging relatief snel. Lance had mazzel want met zijn Z-Afrikaanse paspoort hoeft ie geen visum van 60 euro op te halen. Bij de grens waren ook de eerste slachtoffers al te zien: Mensen zonder arm of been. Nu hebben we een prettig hotel gevonden met internet (dat blijkt ;0)) wat wel weer ontzettend traaaaaaag is. Ook valt de stroom hier heel vaak uit dus hopelijk kan ik het verhaal zo plaatsen.
Vanavond halen we onze vriend Peter op vanaf de luchthaven en dan kunnen de volgende avonturen beginnen. Dus de vakantie gaat lekker door!
Nairobi-Uganda-Kaigali
Hello there!
Once again I find myself writing on the blog with a beer in my hand, sitting this time in Kigali. (Al the zim beer will have to wait a few weeks!)
So what a fantastic week it has been, finally the holliday feeling has arrived, and how. We left Nairobi and travelled first to Nakuru national park (Jude said that it was really beautiful) where we had our first taste of African wildlife, apperently also one of the easiest places to spot tree climbing lions as well. Unfortunately even though we paid $75 each!!! to get in we didn't see a single putty tat! Well that's the story of my life with lions, but we did get very close to rhino, buffalo and the usual mac of the bushveld, impala's!
So then of to Eldoret in the west where we stayed at a sort of centre parks camp(the Dutch will no what I mean). Later in the evening we met Raj Singh the owner, a laid back weed smoking Indian who was very happy to share his story's with us as well as Johny Walker his best friend. After 'walking' a bit to fa rit was bed time as next on the list was Uganda.
After waking up and finding mr Walker still using my head as a boxing bag we packed up and left for Uganda, to Sipi falls in the east close to mt. Elgon. The road deteriorated once again and the going was slow, especially with a big hangover! We crossed the border and entered our 15th country sof ar and arrived at Sipi falls at 5 in the evening.
Early the next day we had a hike up the falls which was hard going but definately worth it, our guide took us to the top falls(there are three) and then to the other two, telling us on the way about his circumsition ritual that every male in the tribe does at about 25 years of age. Not for me is all I can say!!!
After some really 'factual' stories we hoped in the trusty hippo(our new name for the car) and headed to Jinga in the west where we could do some white water rafting. We arrived at the lodge and booked us in fors ome rafting the next day.
The rafting was fabulous, big rapids and great scenery and we only tipped the raft once! After a great day back to the clubhouse and once again a bit to many Beers but we had to tell everyone how good we were, so a good excuse to endulge!
The next day we headed for Bwindi where we wanted to do the Gorilla trekking, this took us two days, the first night we camped in a small forest reserve close to Kampala and the next day drove on to the park. When we arrived we met a ranger who said that there were no tourists booked in to do the trekking(only 8 per day are allowed) and so we could go and see the apes the next day.
We woke early and went to the park gate to pay the extortionate amount of $500,- pp. Lucky the dollar is very weak at the moment! But I suppose you're only here once and in a few years that might be double or tripple the amount.
So we left and headed into the rain forest and I can see where the name comes from, Bwindi impenatrable rain forest. It was hard going hacking staraight through the vegetation to reach the elusive mountain gorillas. We were in luck as they were only 1,5 hours away the guide said that in the past they thay had been known to be up to 8 hours away!
As we arrived in the spot where we were we were greeted with a gorilla charging and trying to punch us, this was normal the guide said and he was just trying to play! I don't like playing with a 15 year old pubescent gorilla! But after he showed us who was boss he setteled down and then the rest of the family came out including the dominant male silverback. What a sight to see a huge gorilla come within two metres of you and behave as if you were not even there! The hour(yes hour) was gone to quickly and we hacked our way through the forest back to the camp where we got our official gorilla trekking certificateJ and then left for lake Banyoni.
After a quick drive we arrived at the magical lake and that is what it was. It is a huge crater lake infused with little islands and rolling hills all around. A real gem in the area. We decided to stay two nights and splash out for a furnished tent. This was a welcome break from our own tent.
We did some canoeing on the lake and and a a supurb dinner at a restaurant owned by a Belgian man who had decided to seek his fortune in Uganda. After two great days we headed off to Rwanda and Kigali where we will be picking up Peter a mate of ours, the idea being that he will travel with us through Tanzania. I hope he knows what he is getting in toJ I
So that's all for now, we'll try to upload some pics as soon as possible.
Chow!
Ethiopia to Kenya with roads from hell
Sitting writing this in the shade with a Tusker beer in my hand in the middle of Nairobi in a overlander’s campsite called Jungle junction.
What an adventure the last two weeks have been. So much has happened that I really don’t know where to start but here goes…
We left Lalibella in Ethiopia on Sunday morning and started our long drive to Addis with only battery power. Our luck was with us and it didn’t rain so we were spared using our wipers. The road was really tough going as we wove our way through the Mountains and after 3 hours we finaly reached the main tar road but this was almost just as slow due to the winding countryside and amount of cattle constantly blocking our path. After another 3 hours we arrived in Desee where we decided to spend the night. After consulting our wallet we had to find a hotel we could afford. Because it was Sunday all ther banks were closed and there were no ATM’S in town so we ended upin the local “hostel/motel”not bad for €2.-!
Not much to say about Desee just another Ethiopian town so I’ll continue. The next morning we jumped in the car and continued tio Addis, the road improved and we arrived at 5 in the afternoon at Wim’s holland house. Our reward was Dutch Bitterballen and pint of beer, just whatwe needed.
The owner Wim was a fantastic host who 22 years ago did a project to bring food to Ethiopia and just never left, we were glad beacause he had created an oasis of calm in bustling Addis.
While we were in Addis we managed to find a Landrover spares shop and buy a new alternator, lets hope that will be the end of our car saga… We also arranged our Kenyan visa and met 2 couples who wanted to travel with us to Kenya, as the route we were contemplating would take us through the south western border and there would be no contact with the civilized World for 4 days, hence the long gap in posts.
So after 3 wet days in Addis (it rained almost all the time) we departed last week Friday for lake langamo. Now we were an official Group with three overland cars in formation traveling south.
Lake langamo was super, a very nice camping place with a magnificent view and fresh Talapia caught for our dinner. This is what the whole overland experiance should be like! The 2 couples were also great in Total we were now with 1 South African, 1 Dutchman, 1 Frenchman, 1 German, 1 Tajikishtan?, and a Danish guy. What a combo!!!
After lake Langamo we continued south to Aba Minch where we went on our first boat ride to go crocodile and hippo watching, we saw huge crocodiles some as long as 6 meters and weighing 1500 kg’s. And the strange thing is that on the way you pass local fisherman sitting on a log raft fishing the same waters, we were told that a few fisherman had lost limbs to the lake monsters because they got into an ownership quarrel about the fish they caught…
Next on the list was Jinka a small town close to the Omo’s tribes, this is where the German wanted to go, we were a bit hesitant because we had been told that it was an hour and a half drive to the villages and that they were extremely unfriendly and you had to pay to visit them and take pictures. But only once you have the experiance can you really talk about it, so early next morning we went off to see the Omo tribes. And exactly what we heard is what we got.
We arrived at the “tourist village”(big mistake as we should have carried on to the next village) , and were promptly asked to pay 100 bir per person to enter the village. Maurice and I thought that this was rediculous and decided that only one person should go into the village and take pictures and the other could stay by the car. So I went into the village and took some pictures and when it was time to leave we had 10 tribes people around the car saying that we had not paid for two people. After arguing for ten minutes I told to Maurice to put foot and drive the hell away. Unfortunately Maurice had two men holding his arm the whole way and we dragged two Omo tribesmen with us for the first 50 meters, they finnaly let go when they realized that we were not going to slow down. That will teach them!!!
After the excitement! We headed on to Turmi where we would spend our last night in Ethiopia, I can’t say that I was very sad to be leaving. Ethiopia is a beautiful country just the people aren’t that great, always asking for money,clothes even your car??
Early the next morning we all headed to a border town to get our exit stamp for Ethiopia. The reason we had to dio this is that we would be crossing into Kenya via the North west and there would be no official border crossing. On the way to the town I started feeling a little sick and had to stop the car a few times to throw up. It wasn’t something I ate so it must have been a stomach bug, this was the last thing I needed, 40 degrees in a bumpy car!!!
When we arrived we got our exit stamp in our passport and headed into the bush to cross the border. The drive was good fun, we crossed a few dry riverbeds and had a real adventure getting there, just a pity that I wasa feeling so lousy. Just before the official border we arrived at a sort of police checkpoint. We did’nt know that we had to stop there so we waived to everyone and drove on, this was apparerntly the wrongthing to do, and before we knew it we had two men running after us with AK 47’s. We were suppposed to stop and show trhem our exit stamp.
After saying sorry a thousand times we were allowed to go and cross into Kenya. Quite strange to drive from one country into the next without any official border.
After 20 minutes we arrived at the first Kenyan village and we could see that we were in a different country straight away. The people were a lot more friendly and coulorfull and they were’nt asking for money all the time. We went to the police station and registered there, not that anyone would ever look to see that we had done that, but after the way the Ethiopians treated us better safe then sorry.
After the formalities were done we entered Sibiloi national park to camp on the shore of lake Turkana,there was no offical gate and you just drive in, this would have consiquences the day after!! In the mean time road had deteriorated badly and we were driving over tracks and volcanic stone, our poor tyres were being eaten up at a drastic pace, so.
After arriving at the shore we all pitched tent and the rest of the Group ate some fresh nile pearch that had been caught earlier in the day, I was still recovering from my stomach bug, so it was crackers and bed for me. The next morning we split up, the french couple wanted to head south and so it was only the 4 of us driving to the east and a town called Marsabit. After an hour we arrived at the official park gate, but as there was no one there and we did’nt feel like paying 45 dollars for a park with no animals we decided to cut through the bush and skip paying, halfway there I saw a man with a AK47( everyone appenrently has one) starting to run toward us but our descision had been made and we put foot. Bad mistake!!!
We made it to the road and thought that we had gotten away without paying, but 25km’s later we were overtaken by Kenya parks board and 8 soldiers all with…… you guessed it AK47’s!
They stopped us and said they had gotten as call from the park ranger saying that 2 cars had not payed the entry fee, we said that we had not seen anyone at the gate and were in a rush,this being the reason for us not paying. All the time I thought that this was going to be a very expensive lesson or in the worst case a little trip to the local jail. But the very friendly Kenyan official said that he understood why we did it and if we could pay now we could continue on our way??? So with great relief we payed him the entry fee, he appologised to us for the inconveniance of no one being at the gate when we were there and also holding us up we were free to goJ In two days time we had had more guns pointed at us than in my whole life!
The road to Marsabit got worse and worse and eventually was just rock and corrugation. I don’t want to know what other car parts are going to break now because of it. We slept in Marsabit and the next morning contiued our bumpy ride to Nairobi, lucky for us the chineese are builing highways all over Africa and 120km’s later we hit pure virgin tar road, nothing could have felt better at the time.
The landscape started changing as well, we were getting nearer to the equater so it was getting a lot more green. We arrived in Nairobi at 6pm and then got into our first trafic jam since Europe. 2 hours later, we finally arrived at Jungle Junction, it’s a sort of campsite for overlanders in the heart of Nairobi.
Now that we are here we will service the car(again) and get our passport stamped at imigrations, then relax for a few days and plan our next leg witch will take us to Nukuru national park(We’ll pay to get in this timeJ) and then to Uganda for the Gorilla’s.
As a german overlander said to us (Het was een plicht om hier te komen maar nu begint de kuur). So we’re both looking forward to the remaing two monthes as now all the fun begins.
Tijd
Tijd
Addis lijkt alweer lang geleden. Ik draag al tijden geen horloge meer en dat is heerlijk: pure vrijheid. Maar hierdoor ben ik wel alle dagen verloren om jullie goed op de hoogte te kunnen houden. De tijd is sowieso moeilijk onderweg.
Ik zal een paar grappige of misschien wel domme voorbeelden aanhalen:
Het tijdsverschil met Egypte is 1 uur ten aanzien van Europa. De grensovergang met Sudan is puur naar het Zuiden. Maar het tijdsverschil met Europa is nu ineens 2 uur. Lance en ik kwamen daar bij Tim en Kim pas achter in Ethiopie, dit was ongeveer 10 dagen later hihi.
In Ethiopie blijkt er ineens weer een nieuw tijdsprobleem te zijn: de lokale bevolking leeft in een andere tijd. De klok staat daar 6 uur terug ten opzichte van onze westerse tijd en dus weer 8 uur van de Europese (snappen jullie het nog….?) en de jaartallen zijn ook weer anders. Dus is het eigenlijk best handig om hier geen horloge te dragen.
Dan is er natuurlijk nog een tijdsprobleem: te weinig, we hebben af en toe gewoon te weinig tijd. Dat is natuurlijk een keuze geweest maar ik moet ook wel zeggen dat het voor het eerste gedeelte van de reis wel lekker was geweest als we wat ruimer in het jasje zaten. Maar nu hebben we dat gehad en zijn we eindelijk in Nairobi beland. Maar dit ging niet zonder slag of stoot, wat wel tot nu toe?!
In Addis aangekomen hebben we overnacht in Wims Holland House. Een kampeerplek gerund door een Nederlander die behoorlijk getekend is door het leven. Hij hoorde en zag slecht en op het moment dat wij aankwamen lag hij in scheiding met zijn 2de lokale vrouw (en wie weet hoeveel meer hij er nog had…)
Hier hebben we een nieuwe Dynamo kunnen vinden en die werkt nu super! Ook een visum voor Kenia kunnen regelen dus helemaal top. Behalve het weer, verdorie het regende daar gewoon 3 dagen achter elkaar! Dus wij zo snel mogelijk weg want de stad is verder ook niet mooi en er liggen overal bedelende mensen op straat met Lepra, vergroeiingen, tbc en weet god wat allemaal nog meer. Ondertussen hebben we 2 andere stellen leren kennen. Een Fransoos met een Titjikistaanse en een Duitse met een Deen. Mooi gemengd groepje dus. Wij besloten om met elkaar een paar dagen op te trekken omdat we door een moeilijk begaanbaar gebied zouden rijden. Ook staat het hier bekend om gevaar voor overvallen dus zeker die stelletjes vonden het wel fijn om een paar gezonde jongens mee te hebben ;0)
Eerste nacht na Addis hebben we overnacht bij Lake Langana dit was lekker relaxt, hierna doorgereden naar Lake Chamo waar we crocodillen en Nijlpaarden hebben gezien. Eindelijk de eerste dieren en het voelde al als een bevrijding! De weg was hier al niet erg best en we moesten echt weer wat aan onze auto laten doen: dit keer een stuk onder de schokdemper laten lassen met nieuwe rubbers. Daarna door naar de Omo stammen.
Dit was waar we voor gewaarschuwd waren. De Omo zijn bekend van de foto’s van mensen met zo’n schotel door de lip. Ons was verteld dat het een soort toneelstuk was en niet echt iets leuks spontaan om naar toe te gaan. Lance en ik hadden eigenlijk al besloten om niet te gaan maar het duitse meisje Tanja wilde echt graag gaan kijken.
Dus de volgende de dag op naar de Omo’s. Eerst 2 uur over een echte klote weg en dan kom je bij een wegafzetting en moet je een gids meenemen. Klein stukje rijden nog en daar was het dorp van de Omo’s. Ze liggen op de grond te liggen en toen wij aankwamen stonden ze loom op om voor de 10 miljoenste keer maar weer eens foto’s te laten nemen. Hiervoor moet betaald worden. Wij waren er direct helemaal klaar mee. Ik besloot om bij de auto te blijven en Lance mocht de foto’s maken. Anders zou ik ook nog moeten betalen. Jesper de Deen dacht hetzelfde. Na het hele circus wilden we weg maar ze versperden ons de auto. Tien van die stinkende (ja ze stinken dus echt heel erg) Omo’s (en ja jullie denken natuurlijk nu ook Homo’s) om onze auto heen. En maar zeuren om geld. Moet je nagaan: je betaald al voor het park, daarna betaal je voor een gids die je niet meeneemt, dan betaal je voor een gids die je wel meeneemt maar niets doet als het erop aankomt, vervolgens betaal je ook nog per foto en dan willen ze nog meer geld: Wij dachten dus van niet he! Het probleem was wel een beetje dat ze een paar Kalashnikofs hadden maar ja dat vergeet je gauw op zo’n moment. Dus Lance zegt: vol gas Maurice! Maar ik had het raam open en twee Omo’s hielden mijn arm vast. Toch inderdaad maar snel weg hier want de sfeer was nu echt heel grimmig en het stond op knappen. Ik dus vol gas uit een soort greppel weg. Omo 1 liet vrij snel los maar Omo twee hield het toch een aantal meter vol aan mijn arm voor die losliet. De Fransoos moest nu ook maken dat ie wegkwam en met bewaker en al op het dak kwam hij achter ons aan. De Sneekie Deen was natuurlijk al weg. Nu reden we snel naar de uitgang en zetten daar de bewaker (die verdomme niets gedaan had) weer af. Even tijd voor een meeting. De Duitsers vonden het fantastisch en wij ook. Maar de Fransoos (ex medewerkers van de UN) vonden het natuurlijk helemaal niet leuk. Voortaan zouden we dingen eerst bespreken.
Nu door naar Kenia. Het probleem hier is dat er niet echt een grensovergang is. Je laat je dus eerst ergens uitstempelen en dan maar een beetje opzoek naar een grens. Hier aangekomen reden wij zo langs een post waar mensen een beetje naar ons zwaaiden en wij zwaaiden dus terug. Uiteindelijk gingen ze een huisje in en kwamen schreeuwend met wapens weer naar buiten, de Fransen stopten natuurlijk en waren de pineut. De Duitsers wilden verder rijden maar dat vonden we toch een beetje aso dus we gingen ook terug en het bleek dat ze ons alleen nog een keer wilden registreren voor we de grens overgingen. Wisten wij veel?!!
Wij door naar Lake Turkana waar we ’s avonds verse vis kregen (net zoals bij Langano.) Heerlijk gegeten alleen jammer van die miljoenen vliegjes die op ons licht afkwamen.
Lance was ondertussen ziek geworden. Van het ene op het andere moment was het gebeurt: Kotsen en diaree. Balen maar toch maar door gereden. De volgende dag was het alweer een stuk beter.
Nu moesten we het park uit. Je zou denken een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen maar dan ken je ons nog niet. (Eerst moet ik nog zeggen dat we de Fransen hebben achter gelaten, die wilden een andere route volgen en dat was oke zo. )
Omdat we door een soort park hadden gereden (waar niets bijzonders te zien was, behalve een super super slechte kiezelweg) zouden we 45 dollar moeten betalen. De Duitsers vroegen of we bij een eventuele parkuitgang moesten stoppen of doorgaan. Ik vond doorgaan en Lance vond dat ook wel ok.
Aangekomen bij de grens van het park was er wel een soort van doorgang. Maar er stond niemand en de Duitsers reden er vrolijk omheen. Nu kwam er direct een neger met geweer naar buiten te schreeuwen. Dus Lance zegt: zal ik dan maar stoppen? Maar ik zag het al voor me: de Duitsers er mooi vandoor en wij voor hun betalen. Dus ik adviseer hem om misschien toch nog maar wat harder te gaan rijden achter de Duitsers aan. Dus dwars door de bush knallen we weg van de post. Ha we zijn mooi ontkomen.
We rijden 30km lekker verder maar worden ineens ingehaald door een legerjeep met een stuk of een soldaten erin met behoorlijk grote geweren. De Duitsers worden afgesneden en we moeten stoppen. Nu zijn we omsingeld door 10 gewapende mannen. Oeps. Lance vraagt mij of het nog steeds zo’n goed idee was om door te rijden. Ik zeg (met stiekem toch een beetje samengeknepen billen) dat het waarschijnlijk allemaal wel mee zal vallen en we stappen uit.
Wij vertelden de Chief dat wij niemand hadden gezien bij de post. Gelukkig hadden we dit verhaal tussendoor al gerepeteerd met de Duitsers en hadden zei dit verhaal ook al gezegd. Dus toen wij vroegen hoe wij het konden oplossen moesten we alleen de parkentree betalen. Uiteindelijk verontschuldigden ze zich bij ons voor het ongemak wat ze ons hadden veroorzaakt en konden we vrolijk verder!
Maar de weg was nu echt heel, heel, heel erg slecht en de auto schudde en trilde en je voelde de slijtage aan alles: banden, vering, schroeven, bouten, enz. Dit moesten we dus nog twee dagen volhouden. En wij niet alleen, vooral Hippo!
In de avond kwamen we aan in Marsabit waar we helemaal onder het stof zaten en we nog steeds natrilden. Maar we maakten een lekkere kaasfondu en gingen uitgeput naar bed. 1 uur ’s nachts, nu was het mijn beurt: kotsen en diarree. De hele nacht door. De volgende morgen toch maar vertrokken voor het laatste stuk naar Nairobie, 10 uur rijden. Weer trillen en doen en natuurlijk rubbers voor de suspensie verwisselen. Ik viel nog half flauw vanwege uitdroging en hitte (het was 38 graden en mijn lichaam kon de warmte niet goed kwijt.) Maar ineens was er asfalt! Niet gedacht dat ik zo ontzettend blij kon zijn met asfalt. Het tempo ging omhoog en de temperatuur omlaag. Het trillen was weg en we klommen al omhoog naar Mt Kenia. Ha nu ging het snel beter met mij en het bleek wel dat ik hetzelfde had als Lance. Hier zijn we de Equator overgegaan. Je merkt er niets van behalve dat het water schijnbaar de andere kant het putje indraait.
Vol goede moed gingen we door naar Nairobi. Dolblij met de nieuwe weg die de Chinesen aan het aanleggen waren. Tot 30km voor Nairobi dan. Hier waren die verdomde, stomme, K.. Chinesen weer met de weg bezig en dan ook echt overal tegelijk en de puinhoop was bijna niet te overzien. Het was spits en het begon donker te worden. Echt balen dus. Na uiteindelijk 3 uur kwamen we bij onze eindbestemming: Jungle Junction.
Jj’s (jungle junction) is een ontmoetingsplek voor overlanders (net als bij wim’s holland house maar dan iets beter) vanwaaruit je al je zaken kunt regelen en ook kan kamperen en aan je auto kan sleutelen. Het zag er goed uit met normaal toilet (erg belangrijk in mijn situatie ;0)) en goede voorzieningen. Na een goede nacht zijn we eerst de auto helemaal gaan nakijken en hebben hem en onze spullen schoongemaakt. In de middag ben ik met een stel Duitsers (die vorige hebben we bij de evenaar achtergelaten, die draaien nog steeds de verkeerde kant op haha.) meegegaan shoppen voor de bbq. Wat een paradijd! Ik was blij als een kind in een snoepwinkel. Na al die weken eindelijk weer een westerse supermarkt in een soort Amerikaanse Mall. We hebben heerlijk gegeten en na een paar bier lekker slapen. Vandaag zijn we nog een beetje met Hippo bezig. Die heeft toch echt wel heel erg te lijden gehad onder de slechte wegen. Daarna verheug ik me op het etentje wat ik met Lance ga hebben. Lekker ergens zitten met een lekkere biefstuk en een wijntje erbij.
Goedenavond!
Hippo
Ja we hebben eindelijk een naam voor onze auto: Hippo!
Het klopt allemaal: hij is groot, log, zwaar, houdt meer van water dan zand en steen en kan af en toe levensgevaarlijk zijn. Alleen zijn consum,ptie val best mee. Wij hebben gerekend met 1 op 8 en we halen makkelijk 1op 9, dus heel positief. Elke dag heeft ie wel onderhoud nodig (olie en water checken, schokdempers nakijken en of ie verder nog in elkaar zit.) Na onze afschuwelijke route vanuit Ethiopie naar Kenia zijn de banden ook bijna versleten. MAAR: verder is Hippo gezond en we zijn er na deze test van overtuigd dat hij ons naar Zuid Afrika gaat brengen!
Eventuele verdere avonturen en raparaties aan Hippo komen voortaan onder dit kopje te vallen zodat niet iedereen die technische onzin hoeft te lezen .
overland of overload?
Overland of overload?
Ik zit nu lekker op een terras in Lalibella (honingbij.) Vogels kwetteren alom en ik heb een colaatje voor mijn neus dus best relaxed. Dat was het verder niet altijd na ons vertrek uit Khartoum.
We zijn die ochtend op tijd vertrokken om zo dicht mogelijk bij de grens van Ethiopie te komen. In het begin konden we mooi opschieten: goede weg met af een toe een dode koe langs de kant. Wij ons maar afvragen waarom ze die niet gewoon opeten maar ik denk dat ze ter plekke gestorven zijn en dat het vlees dus niet meer ‘halal’ is.
We rijden de stad Gedaref voorbij en willen bijna gaan stoppen totdat Lance ineens merkt dat er iets niet goed is aan de auto. Hij zet hem aan de kant en wij springen er maar weer eens uit om te kijken wat er aan de hand is. Ondertussen is de temperatuur buiten ook al behoorlijk aan het oplopen naar zo’n 40 graden.
Na enig onderzoek blijkt dat onze dynamo kapot is. Dus wij laten ons maar afslepen naar Gedaref. Ondertussen is het donker en heeft Lance moeite om het zeer korte sleeptouw te volgen. We komen aan bij een hotel en ze hebben het lef om ons 100 (ja 100!) dollar voor een kamer te vragen, NOT! Na nog een tijdje verder zoeken vinden we een acceptabel hotelletje en besluiten we om de dynamo er direct af te slopen zodat we de volgende dag meteen actie kunnen ondernemen.
In de morgen gaan we op zoek naar een reparatie bedrijfje na wat rond te hebben gelopen vinden we iemand die ons kan helpen. De wikkelingen in de dynamo zijn kapot en we moeten dus een nieuwe spoel regelen. Lance gaat mee naar de sloop en ik krijg ondertussen een lokaal ontbijt. Op het moment leek het voor mij goed uit te pakken maar later kreeg ik mooi last van mijn maag, balen!
Wonder boven wonder hadden ze op de sloop het juiste onderdeel voor ons en na het weer te hebben gemonteerd kunnen wij in de middag naar de grens met Ethiopie.
Het landschap veranderd al aardig en we genieten dan ook van het uitzicht. Totdat… We rijden op een rechte weg en zonder aanleiding besluiten twee vrouwen op het laatste moment dat ze gaan oversteken. Dan realiseren ze zich dat het eigenlijk niet meer kan en willen gaan rennen. Ik kijk en zie dat het niet goed gaat. Wat moet ik doen? Remmen kan echt niet meer met deze kolos van 3500kg en een snelheid van 70km per uur. Twee negerinnen onder de auto is ook niet zo fraai dus ik moet sturen. Ondertussen staan de twee vrouwen als verstijfde hertjes stil en schieten wij op een cm rakelings langs ze heen maar de koers is al ingezet… We stuiteren dus van het talud af de berm in, die ligt zo’n 1,5 m lager dus er valt nu niet zoveel te sturen. Remmen lijkt me nu ook niet zo verstandig dus ik probeer het stuur recht te houden en ondertussen denk ik dingen als: Lance het was leuk tot nu toe en morgen gaan we naar huis en: hoe rolt zo’n Defender eigenlijk,ligt ie dan ineens stil of rolt rolt ie lang door en overleef ik dit eigenlijk wel zonder kleerscheuren. Nou ja die auto heeft dus af en toe zijn eigen wil en zonder zelf veel te sturen knalt hij over bomen, stenen en gaten zo weer de weg op. Na nog een beetje heen en weer te schudden staan we stil. Beduusd stappen we uit en kijken achterom en naar de auto. De vrouwen zijn verdwenen en auto ziet er wonder boven wonder nog goed uit. Met een hartslag van 200 (ja Jelle die ouwe kan dat af en toe nog halen ;0)) rijden we door naar de grens. De overgang verloopt soepel en we kunnen door naar onze overnachting: Tim en Kim cottage. Dit is een soort vrijwilligers actie om met behulp van de lokale bevolking een mooi park te maken wat dus bijdraagt aan de werkvoorziening van de lokale bevolking. Zover wij konden beoordelen werkt het echt mooi.
Hier is het echt heerlijk vertoeven en we besluiten er na al het gedoe (we waren weer in de nacht aangekomen) een extra nacht aan toe te voegen. Tim was bezig een elektriciteitsvoorziening voor stroom aan te leggen. Na onze spoedcursus van Leendert voelden wij ons geroepen om onze kennis te delen. Uiteindelijk is het ons gelukt om een compleet systeem op te zetten van zonne-energie. Via een transformator hebben ze nu 220V ter beschikking en kunnen ze een waterpomp gebruiken en hiermee de watervoorziening weer op gang brengen. We voelen ons echte weldoeners en een biertje gaat er daarna ook wel lekker in!
De volgende morgen gaan wij vol goede moed op weg. Maar helaas: ons accusysteem geeft aan dat de Dynamo (kloteding!) aan het overladen is. Dus hoppa, wij weer terug naar Tim en Kim. Het blijkt daar dat we niet veel meer kunnen doen. Hij laat nog wel maar alleen bij stationair draaien. Hierop besluiten we een gedeelte van de route te skippen en de volgende dag op alleen accu’s verder te rijden. Ook blijken we een lekke band te hebben die we zelf repareren, net zoals nieuwe rubbers onder onze schokdempers. We eten s’avonds nog wel een lekker vers geslacht lammetje op dus dat was weer mooi meegenomen.
Nu gaan we op weg naar Lalibella maar we moeten nog eerst even geld pinnen in Gonder. Hier blijkt dat onze gerepareerde band alweer lek is dus we gaan de band verwisselen. Na getankt en gepind te hebben kunnen we onze weg door de bergen vervolgen.
Wat is het hier een fantastisch mooi landschap. We rijden continu op een hoogte van rond de 3000m (max 3200) en hebben links en recht fantastische uitzichten. Maar wat is dat? Regen? En ik maar denken dat we dat in Nederland achter hadden gelaten mooi niet. Na een sms die Lance ontvangt begrijp ik wat er aan de hand is: mijn oma is overleden.
Voor mij is het de tweede keer dat een grootouder van mij overlijdt als ik in het buitenland ben voor langere tijd. Het blijft moeilijk maar uiteindelijk geef ik haar hier wel een mooie plek in Ethiopie (heb je toch nog een verre reis gemaakt oma!) Met gemengde gevoelens rijden we verder naar Lalibella. Daar aangekomen blijkt dat onze Dynamo nu helemaal geen sjoege meer geeft. Balen, nu moeten we onze accu opladen in onze hotelkamer. Daarvoor moeten we een ander onderdeel uit onze auto slopen en onze accu’s eruit halen. Dit bracht weer de nodige vertraging met zich mee en in het donker konden we uiteindelijk inchecken in onze kamer.
De kerken in Lalibella zijn echt de moeite waard (dus goed de foto’s bekijken tante Trees&Roos.) Helaas geen mogelijkheid om voor oma een kaarsje aan te steken dus dat komt nog. We hadden een gids bij ons en die wist ons de nodige informatie te geven over de verschillende kerken. Maar we zijn hier een soort wandelende geldautomaten en overal wordt ons een poot uitgetrokken. We betaalden om de kerken te mogen zien net zoveel als op de markt een ezel kost. Maar je went eraan en probeert zoveel mogelijk te besparen. Het eten blijft goed hier dus dat zit verder ook wel goed.
Voorlopig blijft het dus nog een beetje bikkelen voor ons. We gaan nu zo snel mogelijk naar Addis Abeba om daar een nieuwe of gereviseerde dynamo te kopen.
Gisteren was ik er om eerlijk te zijn wel een beetje klaar mee (iedere keer als je dacht nu zijn de problemen opgelost kwam er weer een nieuwe…) maar na een nachtje slapen en een nieuwe planning gaan we er weer met goede moet tegenaan. Het hoort ook wel een beetje bij een overlandtrip. Het probleem is dat we de weken ervoor al als roadrunners door al die landen zijn gescheurd en dan zijn die autoprobleempjes niet echt iets waar je op zit te wachten. Maar in Addis hebben we wat meer rust en gaan we de auto een grote beurt geven. Ook even genieten van een biertje bij Wim’s Holland House. Dus mooie dingen om naar uit te kijken en ondertussen hebben wij gezelschap van een paar vriendelijke Amerikanen en Nederlanders. Ik zal dit zo snel mogelijk opsturen en dan op naar Addis!!!!!!!!!!!!
Khartoum to Ethiopia
So we left Khartoum at 9am for along drive to Gederef, where we would spend the night bush camping and then travel on through to the border town of Galabat. We made good time to Gederef arriving there at about 3pm. This supprised us as we thought we would be there a lot later. We decided to push on because all the km's we did today would mean less for tommorow.
About 45 km's out of gederef at one of the many police checkpoints I heard a strange whining noise coming from the engine. We stopped to investigate and realised that our Alternator wasn't charging and that the noise was also coming from that general direction.
Not knowing what harm it could do to continue driving like this we decided for the safe option and that was to be towed back into town!
Not an easy task, first we had to find someone willing to tow us 45 km's back to Gederef and also fix a price. Weeventually struck a deal witha local guy who had a small toyata minivan. He did'nt realise that we wereover 3400kg's!The next problem was our tow rope, it was only 2.0m long so we were almost against his car! After a lot of sweat and tears we arrived back in Gederef at 7pm. Not only did I never want to drive in the dark but being towed in the dark is really a nightmare.
We booked in to the tourist hotel and speculated on how many days we would be stuck hereto repair the alternator. I said thee maurice said two.
The next morning we headed into town to see if someone could fix our Alternator. We stumbled upon a small shop and low and behold he got right to work. Once the Alternator was stripped we saw what the problem was, the rear bearing had failed causing the two inner spools to connect and shortcircuit. We now had to find a replacement part.
Seeing as this is a landrover and we hadn't seen a local driving one, this could be a big problem but.... this is Africa! I went with the mechanic to a part of town where everything gets repaired and there we met Mohammed. Mohammed looked in a plastic jar and like a magician out came the bearing that we needed. Next he disappered for five minutes and returned with a new spool. Amazing to say the least.
Once the 'new' alternator was in place we headed out of town once again in the direction of the border. After about 60km's we got a huge fright. Two african ladies crossed the road in front of us and didn't look to see if a car was coming. Maurice made spectaculair evasive move and we justr missed them. I think that we had about 30cm's to spare. With our heart rate way up we continued on to the border.
We arrived atthe border at 3pm and did the usual customs/imigration task. We are both becoming quite good at this now. The border was a small bridge of about 3 meters where everyone is allowed to come and go without any formalities.
After evreything was arranged we headed into Ethiopia our 12th country thus far. We decided to drive to a campsite called Tim and Kim's rest camp at lake Tana. It has been set up by a dutch couple and was a great place to camp. We stayed for two nights and then it was time to leave for Lalibela, a town about 300km's to the east. We packed out things and drove away only to return 30 minutes later....
Our Alternator was fixed African style and broke down again African style.... But on the bright side we had another day at Tim and Kim's.
The problem now was that the alternator was overcharging which meant that we could charge the battery's but only when the car was idling as otherwise the battery's could explode. We had two options now. One was to drive to Addis, where we could repair thealternator properlyor we could still drive to Lalibela withou an alternator and then charge the battery every evening by connecting it again. we chose for option two.
The drive went well taking us up to 3200m in the ethiopian highlands. Really breathtaking views were at every corner. After arriving at Lalibella wewanted to charge the battery's but we quickly saw that the alternator was now not charging at all. Oh well we would have to go to Addis now and the north of Ethiopia will have to wait a few years.
Lalibella is amazing with 12 churches that have been carved out of the rock from the ground down. This only took 23 years to do apparently and is a truely remarkable feat.
Well even though we've had a few rough days things here are going great. Ethiopia is filled with wonders.This is real Africa and I'm enjoying it. I'm typing this drinking a beer and looking out over town.And the place we are staying at has great food as well!
But tommorow were off to Addis ' wim's holland house yup croketten and beer! 'and hopefully after that the car will give us a period of grace.I'll let you all know how that goes when we get there.
Addis here we come!
Aswan to Wadi Halfa To Khartoum
Hi again,
Well I can say that I'm a few stories richer once again. I'm writing this at the blue nile sailing club in Khartoum where we've pitched our tent for the next two days.
After organizing all the paper work in Aswan it was time to get the car on the barge on Monday morning. We thought that this would take an hour or two but we were mistaken. Not the first time and surely not the last! We arrived at the port at 9:30 am and quickly got the car and ourselves through customs being helped by the local fixer Mohammed. Then we waited and waited and you guessed it waited and finally at 4 pm we could drive the car on our barge. At this point we thought that the barge would be traveling with us to Sudan but I'll get back to that later.
After loading the car it was time for us to go on board. If you look at the pictures you can see that this was no easy task. The boat had over 580 passengers and normally only carried 250! 300 Lybian refugees were coming along as well! After pushing and shoving we finally made it on board and preceeded to our second class airline Seats. I'm not sure what airline they were refering to as wooden benches have never been used on aeroplanes! Needless to say all the benches were taken up either by people sleeping on them or filled with every imaginable item ie. Blenders, tv's, speakers, blankets etc.
So we decided that we would have to find another place to sit out our voyage. We eventually found a quiet place and that happened to be one of the lifeboats. We figured that this was probably also the safest! Unfortunately every hour or so someone demanded that we get out. I decided to go and ask the 'cabin manager'if a first class cabin was still available as this would at least get us some privacy and hopefully some sleep.
Luck was on our side and he had two beds in two seperate cabins. I then persuaded one of the 'tenants'with the help of some $$ to move and Maurice and I had our very own first class cabin. Not exactly the QE2 I might add... I must tell you as well that this was probably the filthiest place that I have ever stayed in overnight. But Judge for yourself.
After our cruise down the nile. Ha Ha. We arrived in Sudan in Wadi Halfa, a small border town. We were marched into customs and our new 'fixer'led us through the paperwork. We enquired when our car was arriving and were now told a day later. The barge would not be getting any speeding tickets! Ok well off to a hotel then. Wadi Halfa has seven hotels and all are the same price, 7 Sudanese pounds pp. That is equivelent to about 2euros. Nice and cheap we thought. The reason was that all the hotels have mud brick rooms with sand floors, long drop toilets and literally Bucket showers. I don't think there is a star clissification for this type of acomodation.
But we made the best of it and survived the night. The next day we went off exploring at 8 am and were back by 8:30am having seen all the sights. The next hours were passed drinking the local tea and coffee as alcahol is a big nono in sudan. At 4 in the afternoon our fixer arrived and told us that the barge would only be arriving a day later! Just what we wanted to hear, another day in paradise. NOT.
We did however move hotels and our new hotel had tiles instead of sand floors but the rest was pretty much the same.
The next morning we went to the port and waited for our barge witch we saw comming down the nile. After a 2 hour wait we were allowed to drive our car off. We had survived the dreaded Egypt-Sudan crossing!
As quickly as possible we headed off towards Khartoum. We decided on the shortcut which took us straight through the nubian desert. Our only guide being a disused train track. Our road was the desert and... after 250 km's we decided to pitch camp. This would be the very first time that we would be using our rooftop tent on our landrover. We chose a little rock outcrop to be our camp.
After opening the tent we made one of the meals that we had with us from Holland. Swiss cheese fondue in the desert!! Superb! We had a view to kill for and later on the only sound was the wind and when you looked up the entire sky was lit up by stars. I slept very well and at sunrise we stood up and continued on our desert road. Eventually we hit some civilization and we drove on down to our next stop the Pyramids of Meroe just out of Khartoum. Here we also pitched out tent in the desert, only this time we were not behind a hill and the whole evening we had the wind howling through our tent. A good lesson for the next time.
In the morning we went and took a look at the piramids and were not dissapointed. Extremely old but well preserved and of course plenty of pictures to take home. After this we headed to Khartoum and our next camp, the blue nile sailing club. We arrived and the first people I spoke to were two Dutch couples also doiung the same trip but they started in Cape town. And as the World is a very small place one of the ladies happened to recognise me? She was a flight attendent who worked for KLM cityhopper six monthes ago!
We pitched tent and went for a swim in the Blue nile. While we were at the waterfront we started talking to two guys sitting in a speedboat. They offered to take us out for a trip down the nile and to see where the blue and white niles come together.
A few hours ago we were in the desert and now we were heading down the nile in a speedboat... Things do change quickly!
We had some dinner and have been talking to our neighbours who have given us lots of usefull tips for the way down to Cape town.
Tomorrow we'll be going into Khartoum to organise some paperwork at the Embassy for our border crossing into Ethiopia.
We've made it to sudan in record time and now we can really start to take it easy, from now on we'll be on African time.