Indiana Jones en de ‘Tempel of Doom'

Na het heerlijke verblijf aan het zoetwatermeer van Malawi zijn we vertrokken naar Zambia. Ik wist eigenlijk niet zo goed wat ik daar kon verwachten. De hoofdstad is Lusaka en ze hebben er natuurlijk de Victoria watervallen. Dit was dan ook ons doel: Raften en bungeejumpen bij de watervallen.

Het duurde 3 dagen voor we waren en onderweg hebben we lekker gekampeerd. De Fransen die we in Ethiopie hebben ontmoet zijn we ook nog weer tegengekomen (in totaal 5x deze reis, wat is de wereld toch klein he...) Onderweg hoorden we al dat het raften te gevaarlijk was door het hoge water. Dit was natuurlijk wel een beetje jammer maar gelukkig hebben we het in Jinja al gedaan dus hadden we er snel vrede mee.

Wel hoorden we van iets totaal anders: de Gorgeswing. In plaats van bungee jumpen konden we dit gaan doen. Het is een beetje vergelijkbaar met bungeejumpen en je mag het zo vaak doen op een dag als je wilt. Nou, let's go!

Je krijgt eerst een soort harnas aangetrokken (zie foto's) en daarna hebben we eerst een tandemsprong gemaakt. Je staat op een richel van zo'n 150m hoog en dan tellen ze tot 3 en dan moet je je achterover laten vallen. De vrije val duurt zo'n 3,5 sec (55m) en daarna begin je met de swing. Mijn hart zat in mijn keel tot het moment dat je begint met de swing, ooh het touw houdt dus toch! Daarna is het lekker heen en weer zwaaien tot ze je naar beneden laten. Daarna zijn we allebei nog 2 keer gegaan. Een keer voorover en een keer achterover. Ik vond voorover echt zo fucking eng. Je kijkt dan recht dat gat in en je durft gewoon niet te springen want alles in je zegt dat dat niet moet. Nou ja dus toch gedaan. Daarna nog abseilen en met een katrol over de canyon. We voelden ons echt Indiana Jones.

Aan het einde van de dag zijn we nog naar de watervallen geweest. Erg mooi maar omdat er zo ontzettend veel water naar beneden valt zie je vooral veel mist. Dus voor echt mooie foto's moet je iets later in het seizoen zijn. Dat was voor ons Zambia, lekker kort maar krachtig.

Nu door naar Botswana. Lance was er al eens geweest en wist een leuke boottrip om te maken. Nou dat was snel geregeld. Kost allemaal wel weer een paar Eurootjes maar ja als je er toch eenmaal bent.... Wij dus in de middag met de boot mee. Lekker tussen de rijke Yanks en ouwe vandagen haha. Maar we hebben echt veel mooie dingen gezien: Veel vogels, krokodillen, hippo's, olifanten, giraffen en dat onder het genot van een biertje. Dat was dus echt de moeite waard!

We hebben even gedacht om via de Caprivi strip te gaan maar uiteindelijk besloten we om toch de Okavanga delta te gaan bekijken (wie kent hem niet van onze welbekende sir David Attenborough?!) Daarvoor moesten we naar het stadje Maun. Erg bekend onder de Bush-pilots die vandaar de erg rijken op aarde naar Lodges in de Delta vliegen voor overnachtingen van 2500 dollar per persoon. Maar daar schijnt dan ook wel alles in te zitten, ach ja ik denk dat de Bill Gates en de Madonna's onder ons dat ook niet zoveel uitmaakt.

Maar ja je begrijpt wel dat wij dat niet gingen doen, MAAR we konden wel meevliegen met een rondvlucht voor een heel redelijk prijsje van 60 Euro. Dat werd dus direct gedaan! Je stijgt op en binnen 5 min zie je al de olifanten en nijlpaarden vanuit de lucht. Echt heel indrukwekkend en je krijgt een goed beeld van hoe ontzettend groot het gebied is: ik denk wel 2x zo groot als Nederland. Het duurt ongeveer een uur en met al dat gehots en gebots is dat ook wel weer lang genoeg.

Nu werd het nog tijd om een campeerplek te zoeken. We hadden al gehoord van een soort bush camping waar allerlei types zouden komen met een goede bar. Aangezien het nog laagseizoen is rond deze periode leek het ons het beste om deze ‘drukke'plek maar eens te gaan bezoeken.

De old bridge backpakkers lodge is een beetje een vreemde plek als je er voor het eerst binnenkomt. Je moet dan ook echt even een paar biertjes wennen. Daarna zijn we snel doorgegaan naar een andere kroeg. Dit was liftend, waarvoor andere mensen ons voor gek verklaarden, maar wij voelden ons veilig genoeg. Dit was een beetje een ons-kent-ons bar waar veel blanke mensen (piloten en jagers) naartoe kwamen. Hier kwamen we een leuk stel tegen (Gert en Gwen) waarmee we later nog heerlijk hebben gebbq-ed. Met hun vonden wij het wel nodig om naar een ‘neger'disco te gaan. Dit was een grote hal met heel veel negers en muziek, wel grappig maar op een gegeven moment was ik er wel weer klaar mee. Lance niet! Lance was nogal onder de indruk van een neger van 2.10 m die met hem wel in de business wilde. (welke business dat ook maar is, ik wilde het niet weten...) Dus om half 5 eindelijk terug en op een of andere manier was Lance er 5 min later ook al.

Maar ja wij dus op die gekke kamping. Om 8 uur alweer op en Lance komt terug van de bar en zegt dat die gekken alweer met een borrel voor de neus zitten.

Das dus niet normaal. Wij dus nog maar even uitstellen om erheen te gaan maar om 12u was het dan toch zo ver: je kan er niet omheen. Ik zei voor de grap tegen Lance dat ik ook een borrel ging halen en nadat hij me zo voor de gek zat te houden dat ik dat toch nooit zou dan zat ie ineens met een sambucca en een bacardi-cola voor zijn neus.Dit was natuurlijk het begin van het einde. De lokale manager, James (een volleerde alcoholist net als de rest aan de bar) vond het belachelijk dat ik alleen een shooter voor ons had gekocht en ik moest er maar eens een rondje in doen. Aangezien wij nog met hem op de boot mee moesten voor een mooie tocht leek het mij verstandig om hieraan gehoor te geven. Toen was ik 'Doomed'. Het ene rondje na het andere vloog voorbij en met hoe meer mensen je sprak hoe gekker het werd. De ene vaart af en toe met toeristen op de boot rond, de ander zorgt voor catering en weer een ander doet gewoon al een paar jaar helemaal niets. Maar ze zuipen elke dag zoals nu met ons. In de middag mochten wij er gelukkig even tussen uit voor onze boottocht.

Dit was zeker de moeite waard, na een minuut zagen wij al de ons eerste Nijlpaard echt heel dichtbij. (Later vertelde de barman (die natuurlijk vrolijk meedronk) dat zijn broer vorige maand door een Nijlpaard uit de boot is gegooid en overleden. Daar zit je dan met je dronkenkop en dronken melancholische barman... ) Ook zagen we heel veel vogels waaronder veel visarends. Dit tochtje duurde al met al 2 uurtjes en hadden we een groepje uit zwolle opgepikt wat wel weer grappig was natuurlijk.

Maar ja dan kom je weer terug en James had ondertussen wel zin in een beetje Tiquilla, dus ja hoor daar vlogen de rondjes alweer in het rond. Het was nog geen 6 uur s'avonds en iedereen was al dronken. Een Frans meisje had al 2 keer haar vlucht naar huis uitgesteld en dat ging ze nu weer doen. Hoe dat allemaal kon doen ze ons ook al niet meer uitleggen en wij keken alleen maar met verbazing naar dit vreemde gedoe om ons heen. Uiteindelijk kwam Gwen ons redden en zijn we mee gaan bbq-en.

Gert heeft ook de KLM luchtvaart school gedaan, net als een paar andere jongens daar. Aangezien er al een tijd door KLM geen vliegers meer zijn aangenomen probeert iedereen toch op zijn manier aan een baan te komen. Het bracht voor mij ook wel weer mooi in beeld hoeveel geluk wij hebben dat we gewoon lekker kunnen rondvliegen en dan ook nog zo'n mooie tocht kunnen maken. Gwen kan als zuster werken maar wacht ondertussen al 6 (ja 6!!!) maanden op het papierwerk voordat ze kan beginnen. Het lijkt me al met al een moeilijk leven.Oh ja nog een grappig verhaal van Gwen: Gert moest op een gegeven moment allemaal oost europese dames naar bepaalde Lodges vliegen die een paar Russen compleet hadden afgehuurd. Na een paar dagen moesten de ‘oude' dames terug en was het tijd voor ‘nieuwe' dames. En nee geen lokale, ze kwamen gewoon uit Rusland. Dus nog steeds geld genoeg daar in Moskou denk ik...

Nu hebben we Botswana achter ons gelaten en zijn we onderweg naar Windhoek in Namibië, de kater valt gelukkig mee ;0).

Alweer het een na laatste land en dat is zo jammer. Maar ik geniet zoveel mogelijk en dat gaat best goed zo. Dus nu eerst op zoek naar een Deutsche-kneipe voor een echt biertje!