Met een lange rit voor de boeg stonden we de volgende ochtend vroeg op. Mijn kennismaking met Hippo verliep wat moeizaam, maar nadat ik hem 3x had laten afslaan waren we dan toch op weg richting de grens met Tanzania. Maurice en Lance genoten zichtbaar van het gechauffeerd worden en deden zich tegoed aan meegebrachte drop, stroopwafels en jodenkoeken. Bij de grensovergang lieten ze zien inmiddels geroutineerde Afrika-reizigers te zijn. Het lag dan ook zeker niet aan hen dat het toch nog even duurde. Ik kan natuurlijk een gekleurd betoog houden over waar dat dan wel aan lag, maar laten we het er maar op houden dat het tempo in Afrika gewoon een stuk lager ligt dan in de westerse wereld.

In Tanzania was het snel gedaan met het asfalt en waren we veroordeeld tot grotendeels zandwegen. Al snel bleek dat we onze bestemming (Mwanza) voor die dag waarschijnlijk niet meer voor zonsondergang gingen halen en dat werd zekerheid toen we aansloten achteraan een lange rij auto’s en vrachtwagens waardoor ons oog onttrokken werd aan een ferry die daar ineens was. Ook al bleek achteraf dat we dat best hadden kunnen weten, we gooien dit toch ook maar onder de noemer “TIA”. Uiteindelijk konden we laat in de avond onder het genot van een biertje achter het hotel genieten van 5 Belgen die ruim een uur deden over het uitpakken van hun auto. We denken dat zelfs de lokale bevolking het sneller zou doen!

De volgende dagen spendeerden we in de Serengeti en Ngorongoro. Prachtige vergezichten van Afrikaanse savanne wisselden zich af met bos, meertjes, rotsen en grote bergen aan de horizon. Binnen een half uur waren we verzadigd met zebra’s en allerlei soorten antilopen (wij drieën zijn eigenlijk ook anti-lopen vanwege ons zittende beroep). Deze toeslaande verveling werd al snel afgestraft met een zwerm tseetseevliegen die zich nogal graag aan ons bloed tegoed deden en dat leverde vanzelfsprekend hilarische taferelen van 3 wild om zich heen slaande mannen.
Bij de ingang van het park hadden we al gehoord dat de Great Migration begonnen was en op het grensgebied tussen Serengeti en Ngorongoro mochten we dat met eigen ogen aanschouwen. Een stoet zebra’s en gnoes (ook wel wildebeest genoemd) zover het oog reikt, indrukwekkend om te zien. Maar de grootste indruk moest nog komen en die beleefden we toen we de Ngorongoro-krater (veroorzaakt door een 2-3 miljoen jaar geleden ingestorte vulkaan) inreden. We stonden versteld van de hoeveelheid dieren. En dat terwijl onze gids ons wist te vertellen dat er op dat moment zo’n 50.000 dieren in de krater waren en dat dat er op het hoogtepunt 500.000 zijn! Zebra’s, gnoes, leeuwen, cheeta’s, zwermen flamingo’s, neushoorns, olifanten, etc. Alle dieren zijn er vertegenwoordigd met uitzondering van de giraffe omdat de hellingen daar te steil voor zijn. En we hebben ze ook allemaal gezien, behalve het luipaard en David Attenborough.
Helaas konden we niet wachten tot de cheeta die op de loer lag een kill ging maken, want we moesten op tijd het park verlaten. Door gebrek aan realistisch tijdsbesef van onze gids was het nog opschieten geblazen om een boete te voorkomen. Dus raasden we voorzien van een enkel angstig moment over steile zandwegen langs afgronden het park uit (gelukkig hadden Lance en Maurice zachtere schokdempers onder de auto gezet).

De laatste 2 nachten hebben we gespendeerd op het strand van Pangani met een relaxt programma: snorkelen, lunchen op een verlaten zandeilandje en lekker eten. Lance die nergens bang voor is en Maurice en mij graag de stuipen op het lijf joeg met grote insecten, werd toch iets zenuwachtiger nadat hij in zijn heup gestoken werd door een of ander insect met allerlei gekleurde kringen rond de steek tot gevolg. Maar ook dat liep allemaal goed af. Nu maar hopen voor hem dat er over een tijdje geen bult ontstaat die openbarst waarna er allemaal insecten uitkruipen.

De rit naar Dar es Salaam zou op onze laatste dag ongeveer 5 uur duren. De bedoeling was om een accommodatie voor Maurice en Lance te vinden, daarna lekker te eten om mij vervolgens te droppen op de luchthaven. Door een zwaar tegenvallende accommodatie en de avondspits van Dar es Salaam (we klagen in Nederland voortaan nooit meer als we in de file staan!), die voornamelijk veroorzaakt werd door verkeersregelaars die het beter dachten te weten dan de stoplichten, viel dit plan echter finaal in het water. Als alternatief hebben we maar een snelle hap gegeten op het vliegveld, waarna ik weer huiswaarts keerde.

Voor mij zit de reis er na een week alweer op, maar voor Lance en Maurice gaat het avontuur gewoon door. Graag bedank ik ze voor het mee mogen reizen op een klein stukje van hun long way home en wens ze veel plezier zonder noemenswaardige tegenslagen met de tweede helft van hun reis!

Peter