Tijd

Addis lijkt alweer lang geleden. Ik draag al tijden geen horloge meer en dat is heerlijk: pure vrijheid. Maar hierdoor ben ik wel alle dagen verloren om jullie goed op de hoogte te kunnen houden. De tijd is sowieso moeilijk onderweg.

Ik zal een paar grappige of misschien wel domme voorbeelden aanhalen:

Het tijdsverschil met Egypte is 1 uur ten aanzien van Europa. De grensovergang met Sudan is puur naar het Zuiden. Maar het tijdsverschil met Europa is nu ineens 2 uur. Lance en ik kwamen daar bij Tim en Kim pas achter in Ethiopie, dit was ongeveer 10 dagen later hihi.

In Ethiopie blijkt er ineens weer een nieuw tijdsprobleem te zijn: de lokale bevolking leeft in een andere tijd. De klok staat daar 6 uur terug ten opzichte van onze westerse tijd en dus weer 8 uur van de Europese (snappen jullie het nog….?) en de jaartallen zijn ook weer anders. Dus is het eigenlijk best handig om hier geen horloge te dragen.

Dan is er natuurlijk nog een tijdsprobleem: te weinig, we hebben af en toe gewoon te weinig tijd. Dat is natuurlijk een keuze geweest maar ik moet ook wel zeggen dat het voor het eerste gedeelte van de reis wel lekker was geweest als we wat ruimer in het jasje zaten. Maar nu hebben we dat gehad en zijn we eindelijk in Nairobi beland. Maar dit ging niet zonder slag of stoot, wat wel tot nu toe?!

In Addis aangekomen hebben we overnacht in Wims Holland House. Een kampeerplek gerund door een Nederlander die behoorlijk getekend is door het leven. Hij hoorde en zag slecht en op het moment dat wij aankwamen lag hij in scheiding met zijn 2^de lokale vrouw (en wie weet hoeveel meer hij er nog had…)

Hier hebben we een nieuwe Dynamo kunnen vinden en die werkt nu super! Ook een visum voor Kenia kunnen regelen dus helemaal top. Behalve het weer, verdorie het regende daar gewoon 3 dagen achter elkaar! Dus wij zo snel mogelijk weg want de stad is verder ook niet mooi en er liggen overal bedelende mensen op straat met Lepra, vergroeiingen, tbc en weet god wat allemaal nog meer. Ondertussen hebben we 2 andere stellen leren kennen. Een Fransoos met een Titjikistaanse en een Duitse met een Deen. Mooi gemengd groepje dus. Wij besloten om met elkaar een paar dagen op te trekken omdat we door een moeilijk begaanbaar gebied zouden rijden. Ook staat het hier bekend om gevaar voor overvallen dus zeker die stelletjes vonden het wel fijn om een paar gezonde jongens mee te hebben ;0)

Eerste nacht na Addis hebben we overnacht bij Lake Langana dit was lekker relaxt, hierna doorgereden naar Lake Chamo waar we crocodillen en Nijlpaarden hebben gezien. Eindelijk de eerste dieren en het voelde al als een bevrijding! De weg was hier al niet erg best en we moesten echt weer wat aan onze auto laten doen: dit keer een stuk onder de schokdemper laten lassen met nieuwe rubbers. Daarna door naar de Omo stammen.

Dit was waar we voor gewaarschuwd waren. De Omo zijn bekend van de foto’s van mensen met zo’n schotel door de lip. Ons was verteld dat het een soort toneelstuk was en niet echt iets leuks spontaan om naar toe te gaan. Lance en ik hadden eigenlijk al besloten om niet te gaan maar het duitse meisje Tanja wilde echt graag gaan kijken.

Dus de volgende de dag op naar de Omo’s. Eerst 2 uur over een echte klote weg en dan kom je bij een wegafzetting en moet je een gids meenemen. Klein stukje rijden nog en daar was het dorp van de Omo’s. Ze liggen op de grond te liggen en toen wij aankwamen stonden ze loom op om voor de 10 miljoenste keer maar weer eens foto’s te laten nemen. Hiervoor moet betaald worden. Wij waren er direct helemaal klaar mee. Ik besloot om bij de auto te blijven en Lance mocht de foto’s maken. Anders zou ik ook nog moeten betalen. Jesper de Deen dacht hetzelfde. Na het hele circus wilden we weg maar ze versperden ons de auto. Tien van die stinkende (ja ze stinken dus echt heel erg) Omo’s (en ja jullie denken natuurlijk nu ook Homo’s) om onze auto heen. En maar zeuren om geld. Moet je nagaan: je betaald al voor het park, daarna betaal je voor een gids die je niet meeneemt, dan betaal je voor een gids die je wel meeneemt maar niets doet als het erop aankomt, vervolgens betaal je ook nog per foto en dan willen ze nog meer geld: Wij dachten dus van niet he! Het probleem was wel een beetje dat ze een paar Kalashnikofs hadden maar ja dat vergeet je gauw op zo’n moment. Dus Lance zegt: vol gas Maurice! Maar ik had het raam open en twee Omo’s hielden mijn arm vast. Toch inderdaad maar snel weg hier want de sfeer was nu echt heel grimmig en het stond op knappen. Ik dus vol gas uit een soort greppel weg. Omo 1 liet vrij snel los maar Omo twee hield het toch een aantal meter vol aan mijn arm voor die losliet. De Fransoos moest nu ook maken dat ie wegkwam en met bewaker en al op het dak kwam hij achter ons aan. De Sneekie Deen was natuurlijk al weg. Nu reden we snel naar de uitgang en zetten daar de bewaker (die verdomme niets gedaan had) weer af. Even tijd voor een meeting. De Duitsers vonden het fantastisch en wij ook. Maar de Fransoos (ex medewerkers van de UN) vonden het natuurlijk helemaal niet leuk. Voortaan zouden we dingen eerst bespreken.

Nu door naar Kenia. Het probleem hier is dat er niet echt een grensovergang is. Je laat je dus eerst ergens uitstempelen en dan maar een beetje opzoek naar een grens. Hier aangekomen reden wij zo langs een post waar mensen een beetje naar ons zwaaiden en wij zwaaiden dus terug. Uiteindelijk gingen ze een huisje in en kwamen schreeuwend met wapens weer naar buiten, de Fransen stopten natuurlijk en waren de pineut. De Duitsers wilden verder rijden maar dat vonden we toch een beetje aso dus we gingen ook terug en het bleek dat ze ons alleen nog een keer wilden registreren voor we de grens overgingen. Wisten wij veel?!!

Wij door naar Lake Turkana waar we ’s avonds verse vis kregen (net zoals bij Langano.) Heerlijk gegeten alleen jammer van die miljoenen vliegjes die op ons licht afkwamen.

Lance was ondertussen ziek geworden. Van het ene op het andere moment was het gebeurt: Kotsen en diaree. Balen maar toch maar door gereden. De volgende dag was het alweer een stuk beter.

Nu moesten we het park uit. Je zou denken een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen maar dan ken je ons nog niet. (Eerst moet ik nog zeggen dat we de Fransen hebben achter gelaten, die wilden een andere route volgen en dat was oke zo. )

Omdat we door een soort park hadden gereden (waar niets bijzonders te zien was, behalve een super super slechte kiezelweg) zouden we 45 dollar moeten betalen. De Duitsers vroegen of we bij een eventuele parkuitgang moesten stoppen of doorgaan. Ik vond doorgaan en Lance vond dat ook wel ok.

Aangekomen bij de grens van het park was er wel een soort van doorgang. Maar er stond niemand en de Duitsers reden er vrolijk omheen. Nu kwam er direct een neger met geweer naar buiten te schreeuwen. Dus Lance zegt: zal ik dan maar stoppen? Maar ik zag het al voor me: de Duitsers er mooi vandoor en wij voor hun betalen. Dus ik adviseer hem om misschien toch nog maar wat harder te gaan rijden achter de Duitsers aan. Dus dwars door de bush knallen we weg van de post. Ha we zijn mooi ontkomen.

We rijden 30km lekker verder maar worden ineens ingehaald door een legerjeep met een stuk of een soldaten erin met behoorlijk grote geweren. De Duitsers worden afgesneden en we moeten stoppen. Nu zijn we omsingeld door 10 gewapende mannen. Oeps. Lance vraagt mij of het nog steeds zo’n goed idee was om door te rijden. Ik zeg (met stiekem toch een beetje samengeknepen billen) dat het waarschijnlijk allemaal wel mee zal vallen en we stappen uit.

Wij vertelden de Chief dat wij niemand hadden gezien bij de post. Gelukkig hadden we dit verhaal tussendoor al gerepeteerd met de Duitsers en hadden zei dit verhaal ook al gezegd. Dus toen wij vroegen hoe wij het konden oplossen moesten we alleen de parkentree betalen. Uiteindelijk verontschuldigden ze zich bij ons voor het ongemak wat ze ons hadden veroorzaakt en konden we vrolijk verder!

Maar de weg was nu echt heel, heel, heel erg slecht en de auto schudde en trilde en je voelde de slijtage aan alles: banden, vering, schroeven, bouten, enz. Dit moesten we dus nog twee dagen volhouden. En wij niet alleen, vooral Hippo!

In de avond kwamen we aan in Marsabit waar we helemaal onder het stof zaten en we nog steeds natrilden. Maar we maakten een lekkere kaasfondu en gingen uitgeput naar bed. 1 uur ’s nachts, nu was het mijn beurt: kotsen en diarree. De hele nacht door. De volgende morgen toch maar vertrokken voor het laatste stuk naar Nairobie, 10 uur rijden. Weer trillen en doen en natuurlijk rubbers voor de suspensie verwisselen. Ik viel nog half flauw vanwege uitdroging en hitte (het was 38 graden en mijn lichaam kon de warmte niet goed kwijt.) Maar ineens was er asfalt! Niet gedacht dat ik zo ontzettend blij kon zijn met asfalt. Het tempo ging omhoog en de temperatuur omlaag. Het trillen was weg en we klommen al omhoog naar Mt Kenia. Ha nu ging het snel beter met mij en het bleek wel dat ik hetzelfde had als Lance. Hier zijn we de Equator overgegaan. Je merkt er niets van behalve dat het water schijnbaar de andere kant het putje indraait.

Vol goede moed gingen we door naar Nairobi. Dolblij met de nieuwe weg die de Chinesen aan het aanleggen waren. Tot 30km voor Nairobi dan. Hier waren die verdomde, stomme, K.. Chinesen weer met de weg bezig en dan ook echt overal tegelijk en de puinhoop was bijna niet te overzien. Het was spits en het begon donker te worden. Echt balen dus. Na uiteindelijk 3 uur kwamen we bij onze eindbestemming: Jungle Junction.

Jj’s (jungle junction) is een ontmoetingsplek voor overlanders (net als bij wim’s holland house maar dan iets beter) vanwaaruit je al je zaken kunt regelen en ook kan kamperen en aan je auto kan sleutelen. Het zag er goed uit met normaal toilet (erg belangrijk in mijn situatie ;0)) en goede voorzieningen. Na een goede nacht zijn we eerst de auto helemaal gaan nakijken en hebben hem en onze spullen schoongemaakt. In de middag ben ik met een stel Duitsers (die vorige hebben we bij de evenaar achtergelaten, die draaien nog steeds de verkeerde kant op haha.) meegegaan shoppen voor de bbq. Wat een paradijd! Ik was blij als een kind in een snoepwinkel. Na al die weken eindelijk weer een westerse supermarkt in een soort Amerikaanse Mall. We hebben heerlijk gegeten en na een paar bier lekker slapen. Vandaag zijn we nog een beetje met Hippo bezig. Die heeft toch echt wel heel erg te lijden gehad onder de slechte wegen. Daarna verheug ik me op het etentje wat ik met Lance ga hebben. Lekker ergens zitten met een lekkere biefstuk en een wijntje erbij.

Goedenavond!