Overland of overload?

Ik zit nu lekker op een terras in Lalibella (honingbij.) Vogels kwetteren alom en ik heb een colaatje voor mijn neus dus best relaxed. Dat was het verder niet altijd na ons vertrek uit Khartoum.

We zijn die ochtend op tijd vertrokken om zo dicht mogelijk bij de grens van Ethiopie te komen. In het begin konden we mooi opschieten: goede weg met af een toe een dode koe langs de kant. Wij ons maar afvragen waarom ze die niet gewoon opeten maar ik denk dat ze ter plekke gestorven zijn en dat het vlees dus niet meer ‘halal’ is.

We rijden de stad Gedaref voorbij en willen bijna gaan stoppen totdat Lance ineens merkt dat er iets niet goed is aan de auto. Hij zet hem aan de kant en wij springen er maar weer eens uit om te kijken wat er aan de hand is. Ondertussen is de temperatuur buiten ook al behoorlijk aan het oplopen naar zo’n 40 graden.

Na enig onderzoek blijkt dat onze dynamo kapot is. Dus wij laten ons maar afslepen naar Gedaref. Ondertussen is het donker en heeft Lance moeite om het zeer korte sleeptouw te volgen. We komen aan bij een hotel en ze hebben het lef om ons 100 (ja 100!) dollar voor een kamer te vragen, NOT! Na nog een tijdje verder zoeken vinden we een acceptabel hotelletje en besluiten we om de dynamo er direct af te slopen zodat we de volgende dag meteen actie kunnen ondernemen.

In de morgen gaan we op zoek naar een reparatie bedrijfje na wat rond te hebben gelopen vinden we iemand die ons kan helpen. De wikkelingen in de dynamo zijn kapot en we moeten dus een nieuwe spoel regelen. Lance gaat mee naar de sloop en ik krijg ondertussen een lokaal ontbijt. Op het moment leek het voor mij goed uit te pakken maar later kreeg ik mooi last van mijn maag, balen!

Wonder boven wonder hadden ze op de sloop het juiste onderdeel voor ons en na het weer te hebben gemonteerd kunnen wij in de middag naar de grens met Ethiopie.

Het landschap veranderd al aardig en we genieten dan ook van het uitzicht. Totdat… We rijden op een rechte weg en zonder aanleiding besluiten twee vrouwen op het laatste moment dat ze gaan oversteken. Dan realiseren ze zich dat het eigenlijk niet meer kan en willen gaan rennen. Ik kijk en zie dat het niet goed gaat. Wat moet ik doen? Remmen kan echt niet meer met deze kolos van 3500kg en een snelheid van 70km per uur. Twee negerinnen onder de auto is ook niet zo fraai dus ik moet sturen. Ondertussen staan de twee vrouwen als verstijfde hertjes stil en schieten wij op een cm rakelings langs ze heen maar de koers is al ingezet… We stuiteren dus van het talud af de berm in, die ligt zo’n 1,5 m lager dus er valt nu niet zoveel te sturen. Remmen lijkt me nu ook niet zo verstandig dus ik probeer het stuur recht te houden en ondertussen denk ik dingen als: Lance het was leuk tot nu toe en morgen gaan we naar huis en: hoe rolt zo’n Defender eigenlijk,ligt ie dan ineens stil of rolt rolt ie lang door en overleef ik dit eigenlijk wel zonder kleerscheuren. Nou ja die auto heeft dus af en toe zijn eigen wil en zonder zelf veel te sturen knalt hij over bomen, stenen en gaten zo weer de weg op. Na nog een beetje heen en weer te schudden staan we stil. Beduusd stappen we uit en kijken achterom en naar de auto. De vrouwen zijn verdwenen en auto ziet er wonder boven wonder nog goed uit. Met een hartslag van 200 (ja Jelle die ouwe kan dat af en toe nog halen ;0)) rijden we door naar de grens. De overgang verloopt soepel en we kunnen door naar onze overnachting: Tim en Kim cottage. Dit is een soort vrijwilligers actie om met behulp van de lokale bevolking een mooi park te maken wat dus bijdraagt aan de werkvoorziening van de lokale bevolking. Zover wij konden beoordelen werkt het echt mooi.

Hier is het echt heerlijk vertoeven en we besluiten er na al het gedoe (we waren weer in de nacht aangekomen) een extra nacht aan toe te voegen. Tim was bezig een elektriciteitsvoorziening voor stroom aan te leggen. Na onze spoedcursus van Leendert voelden wij ons geroepen om onze kennis te delen. Uiteindelijk is het ons gelukt om een compleet systeem op te zetten van zonne-energie. Via een transformator hebben ze nu 220V ter beschikking en kunnen ze een waterpomp gebruiken en hiermee de watervoorziening weer op gang brengen. We voelen ons echte weldoeners en een biertje gaat er daarna ook wel lekker in!

De volgende morgen gaan wij vol goede moed op weg. Maar helaas: ons accusysteem geeft aan dat de Dynamo (kloteding!) aan het overladen is. Dus hoppa, wij weer terug naar Tim en Kim. Het blijkt daar dat we niet veel meer kunnen doen. Hij laat nog wel maar alleen bij stationair draaien. Hierop besluiten we een gedeelte van de route te skippen en de volgende dag op alleen accu’s verder te rijden. Ook blijken we een lekke band te hebben die we zelf repareren, net zoals nieuwe rubbers onder onze schokdempers. We eten s’avonds nog wel een lekker vers geslacht lammetje op dus dat was weer mooi meegenomen.

Nu gaan we op weg naar Lalibella maar we moeten nog eerst even geld pinnen in Gonder. Hier blijkt dat onze gerepareerde band alweer lek is dus we gaan de band verwisselen. Na getankt en gepind te hebben kunnen we onze weg door de bergen vervolgen.

Wat is het hier een fantastisch mooi landschap. We rijden continu op een hoogte van rond de 3000m (max 3200) en hebben links en recht fantastische uitzichten. Maar wat is dat? Regen? En ik maar denken dat we dat in Nederland achter hadden gelaten mooi niet. Na een sms die Lance ontvangt begrijp ik wat er aan de hand is: mijn oma is overleden.

Voor mij is het de tweede keer dat een grootouder van mij overlijdt als ik in het buitenland ben voor langere tijd. Het blijft moeilijk maar uiteindelijk geef ik haar hier wel een mooie plek in Ethiopie (heb je toch nog een verre reis gemaakt oma!) Met gemengde gevoelens rijden we verder naar Lalibella. Daar aangekomen blijkt dat onze Dynamo nu helemaal geen sjoege meer geeft. Balen, nu moeten we onze accu opladen in onze hotelkamer. Daarvoor moeten we een ander onderdeel uit onze auto slopen en onze accu’s eruit halen. Dit bracht weer de nodige vertraging met zich mee en in het donker konden we uiteindelijk inchecken in onze kamer.

De kerken in Lalibella zijn echt de moeite waard (dus goed de foto’s bekijken tante Trees&Roos.) Helaas geen mogelijkheid om voor oma een kaarsje aan te steken dus dat komt nog. We hadden een gids bij ons en die wist ons de nodige informatie te geven over de verschillende kerken. Maar we zijn hier een soort wandelende geldautomaten en overal wordt ons een poot uitgetrokken. We betaalden om de kerken te mogen zien net zoveel als op de markt een ezel kost. Maar je went eraan en probeert zoveel mogelijk te besparen. Het eten blijft goed hier dus dat zit verder ook wel goed.

Voorlopig blijft het dus nog een beetje bikkelen voor ons. We gaan nu zo snel mogelijk naar Addis Abeba om daar een nieuwe of gereviseerde dynamo te kopen.

Gisteren was ik er om eerlijk te zijn wel een beetje klaar mee (iedere keer als je dacht nu zijn de problemen opgelost kwam er weer een nieuwe…) maar na een nachtje slapen en een nieuwe planning gaan we er weer met goede moet tegenaan. Het hoort ook wel een beetje bij een overlandtrip. Het probleem is dat we de weken ervoor al als roadrunners door al die landen zijn gescheurd en dan zijn die autoprobleempjes niet echt iets waar je op zit te wachten. Maar in Addis hebben we wat meer rust en gaan we de auto een grote beurt geven. Ook even genieten van een biertje bij Wim’s Holland House. Dus mooie dingen om naar uit te kijken en ondertussen hebben wij gezelschap van een paar vriendelijke Amerikanen en Nederlanders. Ik zal dit zo snel mogelijk opsturen en dan op naar Addis!!!!!!!!!!!!